Twee fietsende Bourgondiërs

Eten is voor ons altijd een belangrijk onderdeel van de reis. Onze culinaire trip door Zweden, Finland, de Baltische staten en Polen kende hoogtes en laagtes.


In Zweden waren we verrast door het hoge fast food aanbod en de alomtegenwoordige self service. Echte degelijke restaurants waren dun gezaaid en we waren vooral toegewezen op de snelle hap -- die we duur betaalden. Maar het was zeker niet zo erg als het nu lijkt.

Deze camping-bistro maaltijd kon ons wel bekoren. Lekkere verse zalm zoals je alleen in Scandinavia vindt, en daarnaast een Thais stoofpotje. Heel vreemd, maar Zweden en Finland waren goed voorzien van Thaise en andere Aziatische restaurants. Maar zoals gezegd: self-service. Eerst aan de toog bestellen, onmiddellijk betalen en nadien je eten zelf gaan halen, inclusief plastic bestek en glazen.

Tijdens een fietstochtje rond Djurgården (Stockholm) haalden we weer energie uit deze paarse snack en gepekelde vis. De bij ons ondergewaardeerde rode biet zou ons blijven achtervolgen tot ver in Polen.

Trosa (Zweden) is een klein fijn kuststadje waar we het eerst tot rust kwamen. En deze marsepeinmakerij straalde net dat uit: rust.

Niks zo lekker als het Belgische brood -- Het donkere, zure brood op de Ålandeilanden was enkel verteerbaar met hartig beleg en véél water. Niet meteen mijn favoriet. Op de foto te zien, ook niet die van Mark.

In tegenstelling tot de meeste vakantiefietsers hadden we zelf geen kookgerief bij. In Finland waren de meeste campings met keukens voorzien en konden we gemakkelijk zelf voor een hapje zorgen. Gelukkig maar, want de Finse keuken heeft ons niet kunnen bekoren. Het was er enorm duur, waardoor wij als fietsers (te) snel onze toevlucht moesten nemen tot de alomtegenwoordige pizzeria's, snackbars, hamburgertenten, ... Gelukkig hebben we ons af en toe ook smaakvol laten gaan in de betere tenten zoals het Scandic Plaza hotel/restaurant in Turku :-)

Eenmaal met de ferry toegekomen in Tallinn veranderde meteen ook het culinaire landschap. Ineens werden we met de volle glimlach aan tafel bediend door vrolijke blonde Esten, was al het plastic van tafel verdwenen en de rekening gehalveerd. En het aanbod aan eten was uitgebreid en lekker. Met hier en daar Russische invloeden. Een van onze culinaire hoogtepunten was het Saka Cliff Hotel & SPA. Jammer genoeg geen foto's daarvan.

De gerookte vis die je in Estland langs de weg (platteland) kon kopen en proeven was heerlijk. Zelfs voor 11u 's morgens als eerste voedsel van de fietsdag.

De Esten (en ook de andere Balten) zijn zoetebekken. En gedroogde koekjes zijn nu eenmaal handig als overlevingsvoedsel op de fiets.

Tijdens onze ontmoeting met de jonge Estse juristen hadden we het voorrecht van hun versgemaakte zoete en hartige koekjes te mogen proeven.

En wat smaakt er 's morgens beter dan verse pannenkoeken, gebakken door jonge mannen in ontbloot bovenlijf?

Tijdens de hittegolf in Letland en Litouwen aten we vaak Aukstā zupa of Šaltibarščiai. Dit is een verrassend lekkere koude rodebietensoep. Elk restaurant heeft zijn eigen variant. Ingrediënten: rode biet, komkommer, kefir, zure room, verse dille en een geplet hard gekookt ei.

Ook Margoo lustte de Letse piragi, gevuld met kaas, groenten, vlees of paddestoelen. Nadien bleek wel dat de Poolse versie, de pierogi, véél lekkerder was. Alsof we dat al niet wisten.

De aardappel is ook sterk vertegenwoordigd in de Baltische keuken. Hier onder de vorm van pannenkoeken: Kėdainių blynai. Vooral lekker gecombineerd met geraspte courgettes. De grote bol achteraan is cepelinai: een gekookte bol gemaakt van geraspte aardappel gevuld met gehakt overgoten met een saus van zure room en spekjes. Een leuke trivia: cepelinai worden zo genoemd omdat hun vorm lijkt op dat van een Zeppelin luchtschip...

De zoektocht naar de eerste goede koffie van de dag kon een ware kwelling zijn ;-) De helft van ons fietsersduo functioneert nu eenmaal niet zonder een sterke tas koffie 's morgens. Het slagen van de fietsdag hangt ervan af... In Zweden en Finland was het niet moeilijk om koffie te vinden. Helaas was dit altijd oploopkoffie die al uren stond te verdampen. Je kreeg wel een gratis refill, dat wel. Mag ook wel voor 4€. Pas vanaf Estland werd de caffeïne-boost een waar genot, tot in Polen, waar ze helaas nog moeten bijbenen wat goede koffie betreft.

Vooral de Litouwse en Poolse keuken hebben ons kunnen bekoren.

In Trakai (Litouwen) is er een kleine etnische minderheid - de Karaim - die verantwoordelijk zijn voor de lekkere kybyn: een deeggerecht gevuld met lams- of rundsvlees en geserveerd met ogòrki kiszone. Het heeft veel weg van de empanadas maar toch weer net anders.

Eenmaal in Polen hebben we ons helemaal laten gaan in het lekkere Poolse eten. Ik besef dat Polen niet meteen beelden oproept van culinaire hoogstandjes, maar je kan er echt heel lekker eten. Bijvoorbeeld naleśniki z jagodami, pannenkoeken met verse bosbessen. Je ziet de Polen de wouden intrekken om er bessen (en paddenstoelen) te plukken en die dan te verkopen.

Pierogi is nog zo'n traditioneel Pools gerecht dat mij spontaan doet watertanden. Vooral als ze vers zijn klaargemaakt, met bijvoorbeeld als vulling paddestoelen, kaas, zuurkool, vlees, bosbessen, ...

Dit is de meer gangbare variant van de rodebietensoep: barszcz czerwony z uszkamy.

En om af te sluiten het dessert. Sernik, Poolse kaastaart, lag constant in ons vizier... en op ons bord. De extra calorieën die zo werden aangeleverd werden er snel terug afgefietst! Voor wie er na dit alles anders over dacht: we zijn na twee en een halve maand met een ruim aantal minder kilo's naar huis gekomen dan we vertrokken waren ;-)