Smeltkroes

Na 11u vliegen, een tijdsverschil van 5u, temperaturen van rond de 30°C, een luchtvochtigheid die naar 100% neigt en massa's nachtlawaai kregen we even onze klop in Singapore. Omdat we vroeger al eens grondig de stad hadden verkend, hebben we dan ook vooral tijd doorgebracht met Karo en Daniel. Samen zijn we gaan genieten van het zicht op en in het gloednieuwe Marina Bay Sands dat met het ArtScience museum spektakelarchitectuur biedt met de nodige hoeveelheid kitsch die aan Las Vegas doet denken.

Op slechts 1u vliegen zaten we in ons vijfde en laatste land van deze reis: Maleisië. We starten op het eiland Penang en zakken van daar in stapjes terug af naar Singapore. De eerste stop was Georgetown waarvan de hele binnenstad terecht tot UNESCO World Heritage City verklaard is. Een goede aanleiding om onze eerste (over)dosis cultuur op te doen in maanden. Hier vonden we tempels, gebouwen en eten van allerlei stijlen en culturen: Malay, Chinees, Thais, Birmees, Hindu,... tot Europees. En van mooi & vers gerestaureerd en afgeborsteld tot groezelig & gezellig sfeervol druk. Het contrast met Japan, Australië & NZ is groot: georganiseerde chaos qua verkeer, geuren van zowel eetstalletjes als open riolen, kleuren van fel Chinees rood en zeemzoeterig Indisch pastel tot strak coloniaal wit, geluid van lawaaierig verkeer en airco tot subtiele belletjes van tempels.

Daarna zijn we een paar dagen in KL geweest. Een verplichte stop maar minder verfijnd: een grootstad die verstikt in ellendig druk verkeer en probeert te imponeren met moderne architectuur en dure shoppingcenters. Het evidente hoogtepunt hiervan zijn de Petronas twin towers maar ik vond de sfeer van de Batu Caves Hindu tempels nog meer de moeite waard. De volgende dagen ronden we af met onze laatste brok werelderfgoed: Melaka.

Terug in deze evenaarsstreken zijn is een hele aanpassing ten opzichte van het would-be England aka Nieuw-Zeeland:

• het grappige maar moeilijk verstaanbare Singlish dat je overal hoort
• elke dag een hevig tropische stortbui
• eten kan hier terug op elk moment van de dag
• Fast Food wordt hier nog als een privilege gezien en vele auto's rijden dan ook fier rond met een McDonald's drive-in VIP sticker
• Malay is een taal die leesbaar is en soms zelfs gebruik lijkt te maken van een revolutionaire spellingshervorming (teksi, kafe, restoran, polis, pos, kamera, aksesori, butik, kompleks, ekspo, komunikasi en best of all basikal)
• bij de geafficheerde prijzen moet altijd minstens een tax van 16% geteld worden
• voetgangers zijn hier nog een lagere diersoort die zelf verantwoordelijk zijn om niet omvergemaaid te worden of hun voeten niet om te slagen op een verbrokkeld voetpad
• stilte is hier een luxegoed
• het openbaar vervoer is belachelijk goedkoop en verbazend goed
• we missen de efficiëntie van de overal aanwezige i-SITE
• Japanse nonchalantie is hier ongepast en we letten weer ijverig op onze bezittingen
• als het eten klaar is dan wordt het prompt op tafel gezet ongeacht hoe lang de andere nog op zijn schotel gaat moeten wachten
• gratis wifi spuit weer massaal rond
• en last but not least: na ruim 3 maanden zijn we op één slag verlost van de hooikoorst-ellende (maar gaan we misschien nog een verkoudheid opdoen van de airco's)!

Het lijkt wel alsof we op deze vakantie een spoor van vernieling achterlaten. Overal waar we geweest zijn, zijn er nadien natuurrampen gekomen. Het is natuurlijk toevallig maar u weze toch gewaarschuwd: we komen volgend weekend terug naar België!

Published with Blogger-droid v1.6.4

Polen = bonuspunten

We hebben nu de Baltische staten definitief achter ons gelaten en daarmee het hoofddoel van deze reis gehaald. Hoe en langs welke route we nu verder gaan is (nog) altijd open geweest. Via gedeeltelijk fietsen of sporen door stukken Polen en Duitsland zijn opties. Wat er nu gaat volgen is nog meer onvoorbereid en dus onbekend terrein. We zien wel. Alles is bonus.

De grens tussen Litouwen en Polen was weer van het primitieve type. Niet zo primitief als tussen Letland en Litouwen waar alleen een grenspaal met daaronder een toepasselijke geocache ('No Limits') op een stoffige zandweg de overgang markeerden. Maar de bosweg met half openstaande slagboom, het wapenschild met de rode Poolse adelaar en het waarschuwingsbord met 'filming and photographing is prohibited' leken zo uit de Kuifjesboeken te komen! We hebben dus wel onze obligate foto genomen.

Daarna was de weg onbekend omdat we zelfs geen kaart hadden en ook de GPS al sinds Riga kaartloos was. We gokten op De Grote Leegte richting Mazurië... Niets was minder waar! Eenmaal het bos uit werden we in de buurt van Berżniki al verwelkomd in een mooi heuvelachtig landschap met meertjes. Sejny was de eerste stad waar al meer beschaving was dan verwacht en iets verder bleken we aan het Wigry meer pal in het lokaal toeristische hoogtepunt te zijn aanbeland. Het daarrond gelegen Wigierski Park Narodowy met zijn beroemde klooster (wisten wij veel...) trekt vele vooral Poolse toeristen en dus zijn er overal 'pokoje' (aka Zimmer Frei) en campings.

Op twee dagen tijd hebben we ons ook al op de belangrijkste gastronomische hoogtepunten getrakteerd. Żurek (zure soep met worst), bigoś (een stoofpotje met zuurkool), pierogi (een soort van ravioli maar dan gevuld met bv kaas, kool of paddestoelen) en als kers op de taart nalešniki z jagodami (pannekoeken gevuld met verse bosbessen). Feest! Maar over onze culinaire ervaringen wijden we zeker nog een afzonderlijk bericht met bijhorende foto's. We blijven Bourgondiërs in hart en nieren.

De Poolse taal is natuurlijk ook een meer vertrouwd terrein. Zelfs ik kan nu vlotjes dzien dobry (goedendag), dzienkuję (bedankt), do widzenia (tot ziens) en poproszę rachunek (de rekening a.u.b.) uit mekaar houden. An geeft zelfs met haar 3 jaren Poolse avondlessen - en dus de juiste uitspraak - de Polen de indruk vlotjes mee te kunnen praten zodat al menig Pool een hele uitleg op ons heeft afgevuurd ook al verstaat ze er maar flarden van... Het idee en het gevoel telt.

Met de grensovergang is ook het weer omgeslagen. De eerste nacht zijn we wijselijk in een pokoje gebleven (en heeft het die nacht ferm geonweerd en geregend) en deze morgen werden we van de zon op onze tent wakker maar staan we hier nu al bijna 2 uur in een bushokje te schuilen voor de stortregens. Voldoende tijd dus om dit bericht te schrijven en onze grootse plannen voor de dag te herzien. Wat we kunnen meepikken van Polen blijft dus bonus.

Published with Blogger-droid v1.4.8

Eesti

Na onze 5e dag Estland bevalt het ons hier nog altijd zeer goed. Misschien zelfs nog beter dan in Zweden en Finland. Een heel aantal dingen zijn hier duidelijk anders en... beter. De mensen zijn losser, spontaner en gewoon heel vriendelijk. Deftig drinkbare koffie vinden is geen enkel probleem (en ook nog eens voor een normale prijs). Het eten is zeer lekker (en weeral voor een normale prijs). Tallinn is een picture perfect oude stad waar elke straat en gebouw doet stilstaan. Lahemaa nationaal park is 1 brok natuur met daarin verspreid mooi gerestaureerde kasteeldomeinen. En nu zitten we aan de Saka/Ontika cliffs op weg naar Narva.

Sommigen dingen blijven natuurlijk hetzelfde. Zo is (zeker hier aan de noordwest-kust maar ook in Tallinn) veel tweetalig: zowel het Ests als het Russisch. Het Ests is even onverstaanbaar als het Fins. Tere voor hallo klinkt niet zo vlot... Andere woorden zijn dan weer meer voor de hand liggend. Rand is strand en restoran is helemaal duidelijk! (In Finland duurde het even voor dat we door hadden dat ravintola geen naam van een restaurant was of... een gerecht :-) klinkt als... raviola). En wifi is hier nog massaler open en gratis beschikbaar: E-stland!

Het fietsen gaat hier goed: duidelijk bewegwijzerde langeafstandsfietsroutes doorkruisen het hele land. En het is (vals) plat. En na 1250km nog altijd geen pech gehad!

Helsinki

Turku en de nonnen hebben we nu een paar dagen achter ons gelaten en sindsdien hebben we geboet. 100km, 80km en nog eens 100km later staan we (na pittige heuveltjes) op een camping 20km van Helsinki (Espoo). Op dit ogenblik staat onze totaalteller op 850km fietsen.

Het weer is hier onbegrijpbaar. Als het 's morgens eruit ziet dat het gaat gieten, blijkt het heel de dag droog te blijven en als 's morgens de hemel stralend blauw is valt in de namiddag ineens een bui uit de lucht. Al bij al hebben we al drie mooie (en dus droge) fietsdagen achter de rug en vandaag een wisselvallige dag toerisme in Helsinki.

Alles is hier trouwens vlotjes tweetalig. In de hele zuidwestkust van Finland tot en met in Helsinki is alles netjes in het Fins en het Zweeds aangegeven en praat men vooral Zweeds, wat voor ons toch verstaanbaar(der) is.

De Finnen zijn onder de indruk van de ligfiets en boden ons gratis eten en drank aan (wel op voorwaarde dat ik kon aantonen dat ik met bagage en al een pittig bergje op kon zonder afstappen). We zijn dus een (actief) deel van de bezienswaardigheden!

Nu gaan we een paar dagen genieten van de designstad Helsinki en dan waarschijnlijk zondag met de ferry naar Tallinn.

Suomi

Na een dag van 2 ferries en een veerpont zijn we aangekomen op het Finse vasteland, bij de locals bekend als Suomi. Åland is dan wel officieel Finland maar in de praktijk geeft dat een Zweeds gevoel want men spreekt daar Zweeds en voelt zich sterk onafhankelijk. Nu zitten we helemaal in Finland en dat is wat anders dan het Zweeds. Van het Zweeds konden we nog iets verstaan maar het Fins is totaal vreemd. Veel klinkers die massaal achter mekaar worden gebruikt geeft soms grappige woorden. Maar beoordeel zelf: cykelväg is het Zweeds voor fietsweg maar in het Fins klinkt dat pyörätie!

Gisteren zijn we dan vertrokken in de regen (zie post van An) en kwamen we een echte langeafstandsfietser tegen: Klaus die op weg is Frankfurt naar de Noordkaap en ons op de gevoelige pixels wou vastleggen voor zijn site. Zijn eerste vraag was dan ook: "Hebben jullie een website?" Nen echte dus.

Die regenfietsdag was een ervaring op zich. Het doet andere beslissingen nemen. Zo zijn we van Kustavi naar Turku gereden volgens De filosofie van de heuvel. En dat slaat dan vooral op de snelste weg (die daarom niet de meest aangename of kortste weg is). Blik en verstand op oneindig, niets aantrekkend van de regen, wind en voorbijzoevende vrachtwagens tegen 100km/u en alleen stoppend voor het hoogstnoodzakelijke.

Hier zitten we dan in Turku, hopend op de volgende reeks 10 dagen zon. En ondertussen zullen we eens goed splashen en onze batterijen opladen, zowel letterlijk als figuurlijk (en omwille van dat slapen bij die nonnen misschien ook wel spiritueel)!

En nu naar buiten want daar begint zowaar de zon een poging te doen.

Hej

Aangekomen in Stockholm na 200km op de teller. Waarvan er 50 vandaag gezwoegd in een heuvelachtig landschap tussen het lieflijke eiland Mörkö en het voorstedelijke Bredang.

Die Zweden praten bijna allemaal ellendig vloeiend Engels. Maar dat Zweeds is best wel een leuk taaltje. Hallo zeggen is het opgewekte hej. En soms wordt dat onverklaarbaar hejhej, wat helemaal doet glimlachen!