De allerlaatste foto's

Nu we ruim een maand terug aan het werken zijn (terwijl iedereen op vakantie is), kijken we met heimwee terug naar de foto's van onze fietstocht door Istrië en daarna verder door Slovenië, Oostenrijk en Beieren.

En voor we het vergeten: op de meest gehoorde vragen de voorbije maand hebben we spijtig genoeg alleen maar hetzelfde antwoord. En valt het mee om terug te zijn? En bent ge het al terug gewoon? En ziet ge dat zitten om zo terug te komen werken? nee, Nee, NEE! Alleen een snuggere enkeling vroeg ons hebt ge uit uw jaar weg gehaald wat de bedoeling was? JA!

Met Weißbier en Weißwurst tot net na Weißenburg

Bij het fietsen door Beieren kwamen we regelmatig toevallig uit bij charmante terrasjes op meestal onverwachte plaatsen. Zum Bratlwirt in Gögging en het Klosterhof bij de Benediktinerabtei in Niederaltaich lagen op een drukke fietsroute en werden dan ook massaal bezocht door fietsers. Ideaal om wat te rusten en krachten op te doen halverwege. Voor de locals gaat dat meestal vergezeld van een Radler: een mix van half bier en half limonade. De Bavarianen kennen trouwens wat van bier en kunnen er blijkbaar goed mee overweg. Een halve liter is de standaard en staat meestal al van 's morgens op het tafel. Wij wachten er meestal mee tot na het fietsen 's avonds. Het Weißbier is zalig lekker en overal zijn er wel lokale variaties van te krijgen. Maar ook het straffe en donkere Weltenburger Kloster Barock Dunkel is het proeven meer dan waard. En omdat bijna elk Gasthof ook zijn eigen Metzgerei heeft wordt dat het best begeleid door een typische Weißwurst.

Toen we in Weißenburg aankwamen was het ons duidelijk dat hier niet alles wit blijft. Vooral de wolken kleurden meer en meer zwart. Regen in Regensburg was te verwachten en werd goed gemaakt door de blik op de fraaie Walhalla tempel en ook in Kelheim deed het mooie zicht op de iconische Befreiungshalle de regen snel vergeten. Maar in het midden van de velden is een regenbui uitzitten minder voor de hand liggend en vooral de onzekerheid over hoelang en hoeveel keer we die dag nog gingen moeten schuilen deed ons besluiten dat het mooi genoeg geweest was. We reden onze laatste rit langs en op de Limes tot in Gunzenhausen om van daaruit met de trein tot in Aachen te eindigen. Zelfs bij een treinoverstap werden we in minder dan een minuut doornat... Gelukkig was de zon wel aanwezig in de finale van Aachen naar Beringen. Die 100km vlogen voorbij en we genoten weeral van het mooie en pittige landschap tussen Vaals en Maastricht.

Op weg naar het werk?

Na 1600km fietsen zijn we terug thuis in het land van Elio en Bart. Na één jaar hebben wij wel veel gedaan, gezien en beleefd. Nu valt nog te bezien of de hele dag passief zitten achter een computer ons nog gaat lukken. We zitten vooral met de vraag hoe we zo die vorm en conditie gaan behouden... Toch maar een nieuw fietstochtje beginnen plannen?! "Gejaagd door de (rug)wind" of toch maar richting China?

Mozartkugeln, Knödeln & drei Flüssen

De Gasteiner & Tauernradweg leidden ons gezwind van Bad Gastein tot Salzburg door een postkaartlandschap. In Bad Gastein imponeert natuurlijk "de" waterval maar voor de fietser evenzeer "de" duik naar Badbruck. Gelukkig dat we dat niet naar boven moesten doen! En verderop waren we onder de indruk van Burg Klammstein, Festung Hohenwerfen en de doorsteek van Pass Lueg. Alles nodigt uit voor verdere verkenning... maar dat doen we niet want het gaat verbazend goed vooruit! Stoppen is een opdracht - remmen is moeilijker dan doorrijden. Een fietsvakantie is iets eigenaardig. De af te leggen afstand op de kaart en de beweging / de inspanning / het afzien: het werkt verslavend. En dus bevestigt het cliché zich dat de weg belangrijker is dan de bestemming.

In Salzburg dwongen we ons tot een stop. Zo een stad mag je toch niet doorvliegen!? Alles ziet er dan ook perfect uit: het park van Schloss Hellbrunn en stadstoegang via de Hellbrunner Allee, het zicht vanaf de Kapuzinerberg, ... Maar na 1 dag niet-fietsen begint het te kriebelen en moeten we verder.

We volgen verder de Tauernradweg richting Passau. Zonder gids weten we niet wat er gaat komen en zijn dus aangenaam verrast van wat voor onze wielen komt. Oberndorf met zijn ferme brug naar Laufen en "Stille Nacht"-kapel, Tittmoning en Braunau/Inn met hun typische brede stratenmarkt, Burghausen dat eruit ziet als Carcassonne, ...

Fietsen door Oostenrijk valt best wel mee zo lang je de rivieren volgt. Zo zijn we langs de Gasteiner Ache, Salzach en Inn uiteindelijk in de stad van de drie stromen aangekomen: Passau. Oostenrijk is lieflijk: besneeuwde bergtoppen, hartige knödeln, de chaletstijl die alleen hier thuishoort, Grüss Gott en zo. Maar qua 1 aspect is het nog een zwarte vlek op de Europese kaart. De verstopte roker is hier nog ongekend en overal wordt er dus sans gêne gerookt in eet- en drankgelegenheden vanaf het ontbijt...

Na vooral doorsteekroutes genomen te hebben (hoe geraken we naar Slovenië, naar Oostenrijk, naar Salzburg, naar Passau) en dan nog een deel van de drukke fietssnelweg langs de Donau met nu al ontelbare vakantiefietsers, volgen we vanaf nu een thematische route richting België. De Limes fietsroute volgt de noordgrens van het Romeinse Rijk. Dat wordt weer een hoop oude stenen die we de volgende dagen gaan tegenkomen.

Published with Blogger-droid v1.6.9

Oostenrijks fietsplezier

We zijn vlotter door Slovenië geraakt dan we eerst vreesden. Met wat klimwerk maar minstens even veel afdaalgenot passeerden we een aantal mooie plekjes. Het Predjama kasteel heeft een sprookjesachtige ligging en Skofja Loka is een klein maar fijn stadje. Vanaf Kranj hebben we dan onze geplande route wat aangepast op basis van de (steeds wisselende) tips die we onderweg kregen. We reden rond langs Bled om daarna via Kransjka Gora en het Italiaanse Tarvisio Oostenrijk via Villach binnen te komen. Daarmee vermeden we magischer wijze de bergpassen tussen Slovenië en Oostenrijk :-)

Bled is hét cliché-beeld van het sloveense toerisme. Maar als toegangspoort tot het Triglav Nationaal Park van de Julische Alpen ligt er daar een nog veel mooier gebied te verkennen. Zo hebben we onderweg ook nog de Kras regio met zijn Skocjanske Jame, Postojnska Jama & het Cerknica meer en de omgeving van Crni Kal & Hrastovlje met stip genoteerd voor als we hier nog eens met de auto terugkomen.

Maar soms is ook gewoon de weg de attractie. Zo reden we van Kransjka Gora tot in Villach bijna 50km bergaf op een meestal perfect geasfalteerd fietspad over een oude spoorlijn! Genieten. Het ging zo vlot dat we Slovenië al waren uitgezoefd zonder het te beseffen!

De slovenen waren soms aandoenlijk behulpzaam. De ene keer verzamelt zich ongevraagd een hele bende rond ons om de weg te wijzen... om dan te beseffen dat ze het zelf niet weten of uitgelegd krijgen en te horen dat wij al die tijd zelf wel de route kenden. De andere keer belt een man het halve dorp af om ons een overnachtingsplaats te zoeken omdat hij vindt dat we zeker die dag in zijn mooi dorp moeten stoppen en blijven. En als laatste fietst nen echte coureur een tijdje met ons mee om ons zeker op de mooie fietsroute te krijgen en neemt hij afscheid met zijn GSM-nummer te geven om samen een koffietje te pakken als we die dag in zijn dorp eindigen.

Sinds een paar dagen hebben we de Sobe geruild voor Zimmer Frei. Van Villach ging het vlotjes via het Drau- en Mölldal tot in Obervellach en dan nog 600m klimmen tot in Mallnitz. Daar botsten we op de onoverkomelijke muur van de Hohe Tauern met toppen van +3000m waar we met 't fietske nog eens niet aan mochten/wilden proberen! De auto's trouwens ook niet en iedereen moet met de treinshuttle door de tunnel. Fietsen in Oostenrijk is een luxe: overal autovrije fietspaden die goed bewegwijzerd zijn.

Nu is het nog maar een goede 100km grotendeels bergaf naar Salzburg. Dat gaat dus lukken. Hier in de bergen zijn het trouwens niet de kilometers die tellen maar wel de hoogteverschillen. Toch prijkt de symbolische 1000 bijna op de kilometerteller!

Sloveense heuvels

Na Pula zijn we eerst nog de uiterste punt van Istrië gaan verkennen. Het Kamenjak schiereiland - met mooie wilde natuur - heeft een idyllische ligging met rotsige baaien, eilandjes en - op het uiterste puntje - oneindige zichten. Het deed ons wat denken aan The Catlins en ook de Safari Bar had wat weg van The Lost Gypsy Gallery.

Na genoeg uitgerust te zijn, hebben we definitief de (naakt)kust achter ons gelaten en zijn we noordwaarts via het binnenland richting de Sloveense grens teruggekeerd. Sindsdien gaat het ferm bergop en daarmee verandert het landschap ook. Pazin en Motovun liggen al verscholen in de heuvels maar om daarna de grens te bereiken was het echt ploeteren... De campings zijn hier minder dik gezaaid zodat we na 10 dagen kamperen nu vooral in privé-kamers overnachten.

Stoppen me zicht op Motovun

En met de bergen is ook het weer omgeslagen. Na elke dag bloedhete zon zitten we nu in een bar langs de weg een regenbui uit te zitten en te twijfelen of verderrijden vandaag nog zin heeft. Welkom in Slovenië!

Published with Blogger-droid v1.6.9

Fietsen in Istrië

We zitten/liggen weer sinds zondag elke dag op de fiets. Het plan is simpel en wordt ondersteund door 3 fietsboekjes: Ryanair-gewijs vanuit Triëste naar Istrië en dan via Slovenië naar Oostenrijk om door Duitsland terug naar huis te fietsen. Het plan is deze keer misschien wel wat overmoedig. Er liggen naar het schijnt bergen op de route?!

Ondertussen gaat het inpakken voor een fietsvakantie vlot. We weten wat mee en niet mee moet en in welke tas het hoort. In ruil voor een paar overbodige kleren zijn er deze keer twee extra gadgets mee: een macchinetta koffiezetapparaat en toebehoren (belangrijk) & een zonnelader voor batterijen (fun). Het eerste blijkt al nuttiger en beter te werken dan het tweede... Vervangen we volgende keer eindelijk die boeken door een Kindle?!

Ook de fietsen vliegtuigklaar maken begint bekend terrein te worden. Ter plaatse hebben we ze snel terug ineen gezet en gelukkig hebben we geen transportschade. Het dagelijkse ochtend- en avond-fietskampeerritueel zit ons nog helemaal in de vingers en is geoptimaliseerd door het merken van de tassen (slaapstuff, kleding, schoenen-sportkledij-toiletgerief en... hardware).

De voorbije dagen hebben hitte, heuvelachtig terrein en charmante stopplaatsen ons het tempo doen aanpassen. Gelukkig ligt alles hier dicht bij mekaar zodat we op 3 dagen ook al 3 grenzen hebben overgereden. Italië was druk qua verkeer en stad. In Slovenië hebben we ter plaatse een verrassend mooie fietsroute als verkeersvrij alternatief langs de kust gevonden. En in Kroatië rijgen de oude stadjes zich nu langs de kust aaneen via stevig klimmen en dalen op stoffige onverharde wegen.

We proberen goed te onthouden wat elk stadje onderscheidt want ze dreigen makkelijk met mekaar verward te worden. Zijn ondertussen al de revue gepasseerd:

1. Triëste met zijn Romeinse theater


2. Múggia met zijn vissershaventje


3. Koper met de zouthallen


4. Piran met een spectaculaire ligging op een schiereiland


5. Novigrad met een losstaande kerktoren


6. Porec met een byzantijnse basilica als werelderfgoed


7. in Rovinj was het stevig klimmen naar de kathedraal en liep het vol toeristen


8. Pula met zijn indrukwekkende Arena en Augustustempel

Published with Blogger-droid v1.6.9

Maleisië foto's en... opnieuw onderweg

Aan de vooravond van ons nieuw avontuur hebben we vlug nog wat foto's van de exotische cultuur van Maleisië ontwikkeld, afgedrukt en in een album geplakt.

Daarmee sluiten we hier definitief het vorige hoofdstuk af en beginnen we morgen aan het laatste deel van ons jaar weg. De fietsen staan klaar in dozen, de vakantie-fietstassen zijn ingepakt en de tent en het kampeermateriaal is afgewogen. Arrivederci!

Nieuw-Zeeland in beeld

Na bijna twee maanden genoten te hebben van schitterend weer in België is het eindelijk eens terug grijs en kil :-) Een excuus om nog eens binnen achter de computer te kruipen en foto's van Nieuw-Zeeland te bekijken. In twee voor de hand liggende delen stellen we u voor: het Noordeiland en het Zuideiland.

De laatste photOZ

Voor wie er niet kon bij zijn op onze flashback hebben we als paasgeschenk de twee laatste reeksen foto's van Australië klaargestoomd.

De eerste foto's zijn van Sydney en The Blue Mountains. En om Australië af te sluiten hebben we een laatste reeks van onze Jucy tocht naar Melbourne.

Twijfels over België?! Kom naar onze FLASHBACK!

Sinds zondag zijn we terug op Belgische bodem en dat valt al bij al goed mee want het is hier lente! En ons huisje hebben we in prima conditie teruggevonden: zo'n ijverige huiszitser is goud waard.

Maar genoeg on-line geleuterd. We hebben nu terug de kans dat in het echt te doen. Daarom gaan we op vrijdag 1 april vanaf 18u iets drinken in het eet- en praatcafé De Steenberg in Moorsel. Iedereen die er zin in heeft is welkom om er binnen te springen: wij zorgen voor ongepubliceerd fotomateriaal, straffe verhalen en drank. Wie honger heeft kan daar ook iets eten. En spring maar binnen wanneer het u past: wij plannen daar de hele avond te zitten.

Voor wie denkt dat Moorsel het einde van de wereld is, kijk maar eens een tweede keer op de kaart en bedenk hoe ver Nieuw-Zeeland wel is. De Steenberg is gelegen in de Spechtenlaan 8 in Moorsel en is snel bereikbaar via de E40 Leuven/Brussel afrit Sterrebeek/Nossegem, neem richting Sterrebeek en beneden in de bocht sla je links af in de Waalsestraat. Blijf de hoofdbaan volgen richting Moorsel en net voorbij het kerkhof en voor het tankstation ga je links de Boslaan in. Vanaf daar kan je makkelijk de borden naar De Steenberg blijven volgen.

Stuur ons een e-mail als je plant langs te komen, dan kunnen we onze gastheer een idee geven van de hoeveelheid vocht die hij moet voorzien.

Dit is geen aprilgrap.

Ontbijt in Maleisië

Nagerecht in Maleisië

En voor wie er niet kan bij zijn Watch This Space! We gaan nog de resterende fotoreeksen beschikbaar maken en... wie weet kunnen we de kriebels niet onderdrukken om toch nog maar eens terug op stap te gaan.

Published with Blogger-droid v1.6.4

Smeltkroes

Na 11u vliegen, een tijdsverschil van 5u, temperaturen van rond de 30°C, een luchtvochtigheid die naar 100% neigt en massa's nachtlawaai kregen we even onze klop in Singapore. Omdat we vroeger al eens grondig de stad hadden verkend, hebben we dan ook vooral tijd doorgebracht met Karo en Daniel. Samen zijn we gaan genieten van het zicht op en in het gloednieuwe Marina Bay Sands dat met het ArtScience museum spektakelarchitectuur biedt met de nodige hoeveelheid kitsch die aan Las Vegas doet denken.

Op slechts 1u vliegen zaten we in ons vijfde en laatste land van deze reis: Maleisië. We starten op het eiland Penang en zakken van daar in stapjes terug af naar Singapore. De eerste stop was Georgetown waarvan de hele binnenstad terecht tot UNESCO World Heritage City verklaard is. Een goede aanleiding om onze eerste (over)dosis cultuur op te doen in maanden. Hier vonden we tempels, gebouwen en eten van allerlei stijlen en culturen: Malay, Chinees, Thais, Birmees, Hindu,... tot Europees. En van mooi & vers gerestaureerd en afgeborsteld tot groezelig & gezellig sfeervol druk. Het contrast met Japan, Australië & NZ is groot: georganiseerde chaos qua verkeer, geuren van zowel eetstalletjes als open riolen, kleuren van fel Chinees rood en zeemzoeterig Indisch pastel tot strak coloniaal wit, geluid van lawaaierig verkeer en airco tot subtiele belletjes van tempels.

Daarna zijn we een paar dagen in KL geweest. Een verplichte stop maar minder verfijnd: een grootstad die verstikt in ellendig druk verkeer en probeert te imponeren met moderne architectuur en dure shoppingcenters. Het evidente hoogtepunt hiervan zijn de Petronas twin towers maar ik vond de sfeer van de Batu Caves Hindu tempels nog meer de moeite waard. De volgende dagen ronden we af met onze laatste brok werelderfgoed: Melaka.

Terug in deze evenaarsstreken zijn is een hele aanpassing ten opzichte van het would-be England aka Nieuw-Zeeland:

• het grappige maar moeilijk verstaanbare Singlish dat je overal hoort
• elke dag een hevig tropische stortbui
• eten kan hier terug op elk moment van de dag
• Fast Food wordt hier nog als een privilege gezien en vele auto's rijden dan ook fier rond met een McDonald's drive-in VIP sticker
• Malay is een taal die leesbaar is en soms zelfs gebruik lijkt te maken van een revolutionaire spellingshervorming (teksi, kafe, restoran, polis, pos, kamera, aksesori, butik, kompleks, ekspo, komunikasi en best of all basikal)
• bij de geafficheerde prijzen moet altijd minstens een tax van 16% geteld worden
• voetgangers zijn hier nog een lagere diersoort die zelf verantwoordelijk zijn om niet omvergemaaid te worden of hun voeten niet om te slagen op een verbrokkeld voetpad
• stilte is hier een luxegoed
• het openbaar vervoer is belachelijk goedkoop en verbazend goed
• we missen de efficiëntie van de overal aanwezige i-SITE
• Japanse nonchalantie is hier ongepast en we letten weer ijverig op onze bezittingen
• als het eten klaar is dan wordt het prompt op tafel gezet ongeacht hoe lang de andere nog op zijn schotel gaat moeten wachten
• gratis wifi spuit weer massaal rond
• en last but not least: na ruim 3 maanden zijn we op één slag verlost van de hooikoorst-ellende (maar gaan we misschien nog een verkoudheid opdoen van de airco's)!

Het lijkt wel alsof we op deze vakantie een spoor van vernieling achterlaten. Overal waar we geweest zijn, zijn er nadien natuurrampen gekomen. Het is natuurlijk toevallig maar u weze toch gewaarschuwd: we komen volgend weekend terug naar België!

Published with Blogger-droid v1.6.4

Van backpacker tot bikepacker door The Shaky Isles

Aankomst in Middlemarch

De voorbije week zijn we drie dagen al fietsend door Cental Otago getrokken. Het gaf terug een beetje het gevoel van wat we de voorbije zomer in noord/oost Europa gedaan hebben. Al fietsend met bagage door small town NZ, onderweg gebruik makend van de beperkte accommodatie en eetgelegenheden en daartussen De Grote Leegte. In tegenstelling tot de rest van de voorbije twee maanden was het bewolkt, regenachtig en zelfs koud tot slechts 12°C. Een geluk bij ongeluk want het kan hier in dit seizoen schroeiend heet zijn. We gaan veel moeite hebben om ons terug aan te passen aan de Belgische temperaturen!

De steilste straat ter wereld

In Dunedin kwamen we in stijl aan met de historische trein, maar na twee dagen hielden we het voor bekeken in deze universiteits- en bierstad. Er zijn vele oude gebouwen en een paar quirky bezienswaardigheden maar de stad was ons toch wat te groezelig en ongezellig.

Geen commentaar

Voor onze laatste dagen NZ hebben we Oamaru als uitvalsbasis gekozen. De Moeraki Boulders zijn zeer merkwaardig en doen denken aan Mozartkugeln buiten proporties die in de branding op het strand liggen te verweren. Daarna zijn we langs de Vanished World Trail door de Waitaki Valley gereden langs geologische eigenaardigheden zoals de grappige Elephant Rocks, sfeervolle Awamoko Valley en turquoise wittige stuwmeren in de omgeving van Kurow.

Award winning cheese

Oamaru zelf straalt vooral veel vergane glorie uit met statige gebouwen in neostijlen opgetrokken in wit-gelige limestone. Een bezoek aan de werkende Whitestone kaasfabriek was een smakelijke bonus: hun romige blauwe kaas Windsor Blue is wereldberoemd tot in the Playboy Mansion en smaakt inderdaad
verrukkelijk pittig naar meer :-)

We verlaten morgen Nieuw-Zeeland vanuit Christchurch. Wat zich hier de laatste week heeft afgespeeld is dramatisch en heeft een diepe indruk nagelaten. We weten niet hoeveel er hiervan nog tot in België blijft doorsijpelen in het nieuws. Maar onze futiele pogingen tot regeringsvormen verbleken tegenover de gevolgen van de vernietigende 6.3 aardbeving met een huidige balans van 160 doden met nog bijna 100 vermisten en een immense schade aan monumenten, huizen en infrastructuur. Drinkbaar water is na één week nog altijd een probleem en de riolering is stuk. Normaal gebruik van toilet en douche is op vele plaatsen nog onmogelijk. De beelden die we hier dagelijks zien in de media doen meer denken aan wat we gewoon zijn van de derde wereld dan van een beschaafd land... Men verwacht dat de totale tol gaat stijgen tot 240 doden en 1/3e van de historische kern (CBD) moet afgebroken worden. Wat voordien de parel van het zuideiland was (en voor ons dus het geplande einddoel van onze NZ-trip) is nu off-limits voor toeristen.

Hoe erg het ook allemaal is, dat beven is een onvermijdelijk gevolg van wat NZ nu net mooi en interessant maakt. De ligging op vele fault lines en de bijhorende vulkanische en geothermische activiteit maakt dat de landschappen in NZ op korte afstand zo verschillend en schitterend zijn. Ondanks de onstabiele grond onder de voeten blijft dit een stevige aanrader als bestemming aan de andere kant van de wereld. Al is het maar voor hun grappige leefcultuur: alles is cool, awesome, wee, award winning en voted best. Soms tot op het irritante af omdat vluchtheuvels hier nog hun volle betekenis uitvoeren en voetgangers altijd en overal moeten drukken om groen te krijgen. Gelukkig zijn ze vooruitstrevender dan hun Aussie broeders want ze hebben hier toch al minstens de voetpaden ontdekt!

Om af te ronden trekken we nu via Singapore naar Malaysia. Misschien maakt de lagere levensduurte ons daar eindelijk een flashpacker.

Published with Blogger-droid v1.6.4

PhotOZ - part 2: The Red Centre

Eindelijk hebben we nog eens wat (internet)tijd gevonden om een tweede reeks foto's van Australië te tonen. Voor de tekst bij deze beelden van The Red Centre zie ons bericht over The Rock. Veel plezier ermee!

Shaken, not stirred!

Eerst en vooral een geruststelling: we zijn geen deel van de tragedie die zich hier nu afspeelt. Op het ogenblik van de zware aardbeving gisteren in Christchurch zaten we (terug) in Queenstown - op een veilige afstand van alle miserie. Iedereen is hier wel hevig onder de indruk want de tol blijkt deze keer ellendig hoog te zijn. We gaan ons geplande bezoek aan de stad zeker herzien maar we moeten binnen een dikke week minstens naar daar om onze vlucht naar Singapore te nemen...

Over naar leuker nieuws! Onze week huurauto zit er ondertussen op en heeft gerendeerd. Vanuit Te Anau hebben we langs de Southern Scenic Route de onderkant van het zuideiland afgereisd tot helemaal in Dunedin. Ze noemen dit hier ook the edge of the world.

An vliegt van de rand van de wereld @ Slope Point

Het evidente hoogtepunt hiervan was The Catlins Coast. Via trage, kronkelende en grotendeels onverharde wegen reden we langs rotsige baaien en ver in de zee uitstekende landtongen met spectaculaire formaties van hoge klippen, immense zeegrotten en sfeervolle watervallen.

Yellow-eyed pinguin

Het was weer even geleden maar hier hebben we terug een stevige portie wildlife gekregen. De Yellow-eyed pinguins, Hector's dolfijnen en Hooker's zeeleeuwen zijn zeldzaam maar hebben we hier gemakkelijk kunnen waarnemen. De streek is dun bevolkt en er is weinig infrastructuur (geen geldautomaten of tankstations) maar trekt wel arty volk aan. Een bezoek aan The Lost Gypsy Gallery & Theatre is wonderbaarlijk en waarschijnlijk the best $5 spent, ever! In the middle of nowhere zit een zonderling de hele dag allerlei ingenieuze automaten in mekaar te knutselen en hij stelt alles - met een vette knipoog - dicht op mekaar in een oude bus tentoon. Best of all is dat je dat alles mag aanraken en uitproberen en iedereen zit dus constant te gniffelen of kreetjes te slaken van verwondering.

Mark tussen de flax en de piramides

Otago Peninsula

De grote verrassing vonden we nadien op het Otago Peninsula. Dit stukje ruigte net buiten Dunedin lijkt dan wel meer van hetzelfde zoals The Catlins maar toch met zijn eigen - relatief verlaten - sfeer. Dit stukje paradijs is zeer geconcentreerd en op korte afstand krijg je schitterende landschappen en zichten die makkelijk bereikbaar zijn met de auto of een korte inspannende wandeling.

De volgende drie dagen gaan we rustig fietsen van Clyde naar Middlemarch via de Otago Central Railtrail en aansluitend verder door naar Dunedin met de Taieri Gorge Railway. Onze dagen in Nieuw-Zeeland zijn spijtig genoeg geteld.

Published with Blogger-droid v1.6.4

Harder, Better, Faster, Stronger

Ons bezoek aan We(s)tland was kort en toepasselijk... nat. In Franz Josef hebben we meer dan een hele dag onvoorstelbare hoeveelheden regen gezien. En na die stortbui bleef de gletsjer grotendeels verborgen onder een grijze laag wolken.

Wanaka

Regen en koude zijn we al lang niet meer gewoon dus zijn we maar in één ruk verder afgezakt naar het westen van Central Otago. Daar wachtte ons zon en indrukwekkende landschappen van meren gelegen tussen hooggebergte. Wanaka was daarin voor ons het hoogtepunt met een dag mooi fietsen langs de oevers van het meer gevolgd door een dagtocht naar Roy's Peak. Het 360° zicht vanaf deze 1578m hoogte op Mount Aspiring national park & Lake Wanaka was zo verbluffend dat we er een uur voor op de top zijn gebleven. Of was het om uit te rusten van de 3 uren 1200m stijgen?!

Queenstown is minstens even mooi gelegen en het zicht op The Remarkables zeker merkwaardig maar voor ons toch wat overontwikkeld. Alles in deze adventure capital is gericht op het vergaren van adrenaline. Wij waren er vooral op zoek naar een huurwagen. Na 7 weken Nieuw-Zeeland doorkruist te hebben met de bus gaan we nu voor een week met eigen vervoer het uiterste zuiden verkennen.

Nieuwsgierige Kea

Het eerste doel daarvan was Fiordland. De cruise door Milford Sound stond al van in het begin op onze verlanglijst maar de weg er naar toe vanuit Te Anau bleek minstens even de moeite waard. De combinatie van water, besneeuwde bergtoppen en Kea's in het wild is betoverend. En eindelijk zien we hier die duizenden schapen waarvan we ons al meer dan een maand afvroegen waar ze zich verscholen!

Published with Blogger-droid v1.6.4

Van Scheiding tot Afscheid: Wai Wurri?!

Van Takaka naar Collingwood a.u.b.

De Golden Bay is dramatisch. Bij het binnenrijden omdat je over de Takaka Hill moet via een bijna oneindig aantal haarspeldbochten langs immense afgronden en weidse berg- en zeezichten. En daarna vooral omdat deze toegangsweg ook terug de enige uitweg is... Maar ook historisch omdat het lang als Murderers' Bay bekend stond. En als toppunt is het openbare vervoer hier zeer beperkt en kom je vooral vooruit door te liften. Voldoende redenen dus om hier wat langere tijd door te brengen... We hebben dan ook de twee uitersten van de baai volledig verkend.

Eerst hebben we vanuit Pohara nog een dag door Abel Tasman national park gewandeld: langs de coast track via bos (de ondertussen gekende mix van fern, beech & cabbage tree) en strand naar Separation Point. Zowel naar het begin- als vanaf het eindpunt hebben we verrassend vlot een lift gekregen. Daarna zijn we (weeral liftend) tot in Collingwood geraakt om van daaruit grondig gezandstraald te worden op de Farewell Spit. Samen met de gelijknamige kaap was dit een zeer indrukwekkend stuk NZ. In een 4WD bus werden we over een 35km lange strook strand in het midden van de zee door een kolkende rivier van zand tot aan een oase van bomen, gras en een vuurtoren gereden langs oyster catchers en fur seals. En over drama gesproken: een paar dagen na ons vertrek zijn er 80 walvissen gestrand op het spit. Dat gebeurt daar regelmatig...

Cape Farewell

Om verder door te steken naar het zuidwesten moet je terug via Nelson maar een service stop en extra overnachting in die bierstad is geen ramp. De smaak van Mac's en Sprig&Fern (met zijn fush & chups) zal ons nog lang nablijven.

Zoals iedereen wel heeft opgemerkt hebben we tot nu toe op deze reis al veel geluk gehad met het weer. In Australië hadden we dan wel atypisch weer maar de ellende van overstromingen en cyclonen is pas later gekomen. En ook in NZ hebben we tot nu toe bijna altijd onverwacht schitterend weer gehad. Daar zou nu wel eens een eind aan kunnen komen want nu zakken we af in waterland aka we(s)tland en de roaring fourties.

Zandrivieren op Farewell Spit

De laatste dagen zaten we in de mooie Punakaiki Beach Hostel waarvan de naam alles zegt: gelegen op het strand en dichtbij de wereldberoemde Pancake Rocks & Blowholes en wandelpaden in het Paparoa national park. En vandaag zijn we aangekomen bij weeral iets totaal nieuws: de gletsjers.

Published with Blogger-droid v1.6.4

Delivered by Mail

's Morgens vroeg op de Interislander van Wellington naar Picton

Wellington was een fijn stukje beschaving. Elke straat heeft wel enkele koffiebarretjes die meestal alleen maar bestaan uit een espressomachine, een toog en een paar krukken. De stad is terecht fier op haar koffiecultuur. Voeg daarbij flaneren langs de kade met trendy café's in de oude wharf sheds, een intrigerende aanwezigheid van ettelijke honderden privé cable cars als enige toegang naar een hilltop house with a view, een schitterend houten Old St Paul's kerkje, een fascinerende tentoonstelling over pounamu (aka greenstone of NZ jade) in het Te Papa museum waar we dagen zouden in kunnen blijven ronddwalen, een Happy jazz-optreden, ... en je weet dat we weer genoten hebben van deze hoofdstad op menselijke schaal.

Adam the postman heeft ons juist afgeleverd

Zaterdagochtend namen we de vroege ferry naar Picton waar we afspraak hadden met Adam, the postman. Meerijden met de postbode is - naast de watertaxi - de enige manier om in de Marlborough Sounds door te dringen zonder eigen vervoer. We hadden 3 nachten geboekt in de aangename Anakiwa Backpackers dat meer een boutique B&B is dan een hostel. We konden geen betere plaats uitgekozen hebben om... een hele zondag met bakken regen binnen te zitten en gebruik te maken van de antieke pooltafel, de uitgebreide bibliotheek en de vele games :-( Gelukkig scheen na 1 dag depressie de zon weer vollen bak en konden we zo toch nog een deel van de Queen Charlotte Trail wandelen - een gezappig tochtje van het iddylische Mistletoe Bay naar Anakiwa. Daarna zijn we weer opgepikt door Adam en hebben met hem de post bedeeld tot Havelock, the mussel capital of the world. Die mosselen (the green-lipped mussels) zien er heel speciaal uit: ze zijn extreem groot en hebben een groene schelp maar onze Zeeuwse mosselen zijn toch veel smakelijker.

Puffen in de hitte op het pad boven Anchorage Bay

De laatste dagen zaten we in Nelson om van daar uit het Abel Tasman national park te verkennen. Gisteren werden we met de watertaxi afgezet in Anchorage Bay en wandelden we een deel van de kustroute. Vandaag steken we door naar het noorden om de omgeving van de Golden Bay te ontdekken.

Published with Blogger-droid v1.6.4

PhotOZ - part 1: Queensland

Het heeft wat langer op zich laten wachten, maar hier in Wellington hebben we eindelijk de tijd gevonden om foto's op te laden. Hier volgt de eerste reeks van Australië, het tropische Queensland. Deze foto's zijn ondertussen al ruim 2 maanden oud (van 1 tot 15 november) en zijn nu ook voor ons een verrassing om te zien :-)

Zon, wijn & Jeanetten

Nieuw-Zeeland wordt met de breedtegraad beter en beter. Het Kiwiland biedt een grote variatie aan attracties en de voorbije week was dan ook intensief.

De Tongariro Alpine Crossing is een klassieker en loopt op 1800m door een berglandschap van recent actieve vulkanen over gestolde lavastromen, langs emerald blauwgroene kratermeertjes en met vergezichten over het Taupo-meer. De zwavelgeur was overal aanwezig en we zagen de dampen opstijgen uit Mt Ngauruhoe (aka Mt Doom) en de Soda Springs. Deze 7u durende tramp was veel mooier en gevarieerder dan die naar The Pinnacles én veel makkelijker. De zwaarste inspanning was om 5:30u opstaan om de massa voor te blijven... en dan nog was het druk. Maar dus dik de moeite waard en indrukwekkend.

Onze volgende halte was Napier. 80 jaar geleden is deze stad met de grond gelijk gemaakt door de zwaarste aardbeving in de moderne geschiedenis van NZ. De snelle wederopbouw in de jaren 30 maakt dat er nu de meest uitgebreide en intacte verzameling Art Deco gebouwen te zien is. Huis na huis, straat na straat: één groot en mooi geheel van zigzaglijnen, gestyleerde zonnestralen, zigguratmotieven, verwijzingen naar snelheid en machinerie aangevuld met lokale Maorimotieven en dit alles in vrolijke pastelkleuren onder een zonnige hemel. De hoeveelheid en uniformiteit maakt dat Napier zich terecht de Art Deco Capital of the World mag noemen: Innisfail, dat we in Queensland bezochten, verbleekt hierbij. Dit hadden we hier niet vermoed!

Napier is ook de perfecte start voor een bezoek aan de wijnhuizen van Hawke's Bay. De domeinen stralen hier klasse uit en hebben een ongeziene variëteit aan druivensoorten. Naast de klassiekers Shiraz, Pinot Noir, Merlot, Cab Sav, Chardonnay, Sauvignon Blanc en Semillon hadden we na 4 stops ook de hier minder voor de hand liggende Malbec, Montepulciano, Temperanillo Cabernet Franc, Viognier, Petit Verdot, Gewürztraminer,... en nog veel meer geproefd. De vergelijking met ons bezoek aan Hunter Valley was snel gemaakt: waar ze hier tekortschieten aan volume compenseren ze met kwaliteit, stijl en variatie. Klein maar fijn dus. Laat bij uw volgende bezoek aan de wijnhandel het bulkaanbod van Australiërs links liggen en ga op zoek naar het Kiwi-alternatief. Wij hebben de adressen van de invoerders ijverig genoteerd voor de liefhebbers!

Hét hoogtepunt was ons bezoek aan de immense - grootste ter wereld - kolonie van gannets (Jan van Genten) op Cape Kidnappers. Ze hadden donzige jongen in alle groottes en trokken zich niets aan van de dagelijkse stroom bezoekers zodat we ze tot op een meter konden benaderen: fotogeniek! En de tocht er naartoe over het strand onder de klippen gezeten op een door tractors getrokken karren was pure fun & entertainment!

Voeg dat alles samen met de overvloedige zon en je kan begrijpen waarom we hebben genoten van onze korte zijsprong naar Napier. Vandaag zijn we aangekomen in Wellington. Het weer is wat omgeslagen: het is bewolkt en ze voorspellen regen in de komende dagen. Toch plannen we hier een aantal dagen om de stad te verkennen. In het weekend wagen we de oversteek naar het zuideiland waar De Grote Brok Natuur wacht.

Published with Blogger-droid v1.6.4

Kerstbomen en rotte eieren

We hebben Northland al een paar dagen geleden verlaten. Subtropisch Far North staat voor de Kiwi's gelijk aan geschiedenis met onder andere het oudste stenen gebouw (Stone Store) en het oudste Europese huis (Kerikeri Mission House). Kerikeri Basin zag er wel lieflijk uit maar wij hebben toch vooral genoten van de natuur in het gelijknamige Reserve met een mooie wandeling naar de Rainbow Falls.

Wat ons op het noordeiland opvalt zijn de bomen die in bloei staan. De intens geurende en paarsblauwe jaccaranda's hadden we al in Sydney gezien en waren er ook nog in Auckland. Maar op het Coromandel Peninsula waren we onder de indruk van de Christmas trees die nu massaal in bloei staan. Neen, dat zijn niet die saaie groene kerstbomen van bij ons maar wel fel karmijnrood of zachtroze tot groengele bloeiende bomen die hier nu de straten en hele bergflanken verrassend kleuren!

In het slaperige stadje Thames bezochten we een goud- en zilvermijn in mineur - niet te vergelijken met de topervaring van ons eigenste Beringse mijnmuseum (allen daarheen!) We waren er vooral omdat het een goede uitvalsbasis was voor de 7u durende wandeltocht door Kauaeranga Valley tot boven op The Pinnacles en terug: een hele belevenis en vooral een stevige inspanning. De vallei ademt (achteraf gezien trieste) geschiedenis van de Kauri-ontginning en wat er overblijft zijn immens steile uitgehouwen packhorse tracks door vochtig regenwoud met ferme vergezichten. Stevig wandelen noemen de Kiwi's tramping...

Vandaag in Wai-O-Tapu Geothermal Wonderland

De laatste dagen verbleven we in Rotorua waar het overal ruikt naar rotte eieren. Dat komt omdat het hier een geothermische omgeving is. Dat geeft overal spectaculaire fenomenen zoals dampende vijvers met kokend water of in allerlei freaky kleuren, zwaveldampen die uit de stenen stijgen, rustig pruttelende modderpoelen en meer dan 10m hoog spuitende geysers.

Waar we hier ook bedwelmd van zijn is de Vienna dub sound die ze tot nu toe in bijna alle café's van NZ draaien. En van de tourgidsen maar ook de gewone buschauffeurs die ons verwelkomen op de bus, hun naam zeggen en ons attent maken op de bezienswaardigheden onderweg. Op een lokale stadsbus van Rotorua waren we de enigste toeristen en de chauffeur stopt plots onderweg en zegt tegen ons (zonder zich iets aan te trekken van de andere gewone passagiers): "Hebben jullie een camera bij? Stap even uit en neem hier uw foto: het beste zicht op de stad!" Dat zie ik ze bij De Lijn nog niet doen...

Het weer is - in tegenstelling tot onze verwachting van NZ - de laatste 10 dagen ook al prachtig geweest: (brandende) zon in een blauwe hemel met de juiste verhouding schapenwolkjes en koel in de schaduw. Soms geeft dat wat een eigenaardig dilemma: te fris om uit de zon te blijven maar in de zon voelt het dan weer aan alsof uw huid verschroeit... We hebben hier dan ook al ferm wat tubes zonnecrème verbruikt: elke dag smeren!

Morgen trekken we via Taupo naar het Tongariro National Park. Vanuit Turangi willen we de Tongariro Alpine Crossing doen: een one-day tramp van +/- 19km en 6-8u door de setting voor Mordor & Mount Doom. Hopelijk overleven we dat!

Good on you!

Published with Blogger-droid v1.6.4

Een KIWI 2011!

Ons einddoel is bereikt: Aotearoa (zoals de Maori Nieuw-Zeeland noemen)! Na 3 nachten in Auckland zijn we richting noorden getrokken en in Whangarei afgestapt. Daar hebben we genoten van hoe ze hier nieuwjaar vieren: in de enigste (Ierse) pub die open was, onder begeleiding van een lokale band (die niet kon spelen en waarin ze vals zongen), met pints of ale, onder constant toezicht van de volledige lokale politie en zonder één spatje vuurwerk. Een ervaring op zich! Op zijn minst kunnen we zeggen dat we zo goed als de eerste ter wereld 2011 hebben gevierd (we zitten hier op GMT+13!) Als we nu nog zorgen dat we op het einde van het jaar in Hawaii zitten, duurt 2011 voor ons één dag langer :-) We hebben iets om naar uit te kijken!

NZ is alvast grappig op het eerste zicht. Zowel de immigration als de quarantine officer was oprecht verbaasd toen we hem vertelden dat we hier 2 maanden plannen rond te reizen! Op die paar dagen hebben we hier al bakken regen gehad maar ook al bakkende zon, zowel koud als warm, wind als drukkend zwoel: NZ is hét land van four seasons in one day! En alles noemt hier kiwi: de harige vrucht, de niet meer vliegende vogel en ook de inwoners van NZ zelf!

Maandag trekken we nog een beetje noordelijker tot in Kerikeri en vanaf dan is de planning voor de volgende twee maanden simpel: we trekken van N naar Z door NZ!

Choice, eh? Yeah Bro! Sweet As!

Published with Blogger-droid v1.6.4