Nieuw-Zeeland in beeld

Na bijna twee maanden genoten te hebben van schitterend weer in België is het eindelijk eens terug grijs en kil :-) Een excuus om nog eens binnen achter de computer te kruipen en foto's van Nieuw-Zeeland te bekijken. In twee voor de hand liggende delen stellen we u voor: het Noordeiland en het Zuideiland.

Van backpacker tot bikepacker door The Shaky Isles

Aankomst in Middlemarch

De voorbije week zijn we drie dagen al fietsend door Cental Otago getrokken. Het gaf terug een beetje het gevoel van wat we de voorbije zomer in noord/oost Europa gedaan hebben. Al fietsend met bagage door small town NZ, onderweg gebruik makend van de beperkte accommodatie en eetgelegenheden en daartussen De Grote Leegte. In tegenstelling tot de rest van de voorbije twee maanden was het bewolkt, regenachtig en zelfs koud tot slechts 12°C. Een geluk bij ongeluk want het kan hier in dit seizoen schroeiend heet zijn. We gaan veel moeite hebben om ons terug aan te passen aan de Belgische temperaturen!

De steilste straat ter wereld

In Dunedin kwamen we in stijl aan met de historische trein, maar na twee dagen hielden we het voor bekeken in deze universiteits- en bierstad. Er zijn vele oude gebouwen en een paar quirky bezienswaardigheden maar de stad was ons toch wat te groezelig en ongezellig.

Geen commentaar

Voor onze laatste dagen NZ hebben we Oamaru als uitvalsbasis gekozen. De Moeraki Boulders zijn zeer merkwaardig en doen denken aan Mozartkugeln buiten proporties die in de branding op het strand liggen te verweren. Daarna zijn we langs de Vanished World Trail door de Waitaki Valley gereden langs geologische eigenaardigheden zoals de grappige Elephant Rocks, sfeervolle Awamoko Valley en turquoise wittige stuwmeren in de omgeving van Kurow.

Award winning cheese

Oamaru zelf straalt vooral veel vergane glorie uit met statige gebouwen in neostijlen opgetrokken in wit-gelige limestone. Een bezoek aan de werkende Whitestone kaasfabriek was een smakelijke bonus: hun romige blauwe kaas Windsor Blue is wereldberoemd tot in the Playboy Mansion en smaakt inderdaad
verrukkelijk pittig naar meer :-)

We verlaten morgen Nieuw-Zeeland vanuit Christchurch. Wat zich hier de laatste week heeft afgespeeld is dramatisch en heeft een diepe indruk nagelaten. We weten niet hoeveel er hiervan nog tot in België blijft doorsijpelen in het nieuws. Maar onze futiele pogingen tot regeringsvormen verbleken tegenover de gevolgen van de vernietigende 6.3 aardbeving met een huidige balans van 160 doden met nog bijna 100 vermisten en een immense schade aan monumenten, huizen en infrastructuur. Drinkbaar water is na één week nog altijd een probleem en de riolering is stuk. Normaal gebruik van toilet en douche is op vele plaatsen nog onmogelijk. De beelden die we hier dagelijks zien in de media doen meer denken aan wat we gewoon zijn van de derde wereld dan van een beschaafd land... Men verwacht dat de totale tol gaat stijgen tot 240 doden en 1/3e van de historische kern (CBD) moet afgebroken worden. Wat voordien de parel van het zuideiland was (en voor ons dus het geplande einddoel van onze NZ-trip) is nu off-limits voor toeristen.

Hoe erg het ook allemaal is, dat beven is een onvermijdelijk gevolg van wat NZ nu net mooi en interessant maakt. De ligging op vele fault lines en de bijhorende vulkanische en geothermische activiteit maakt dat de landschappen in NZ op korte afstand zo verschillend en schitterend zijn. Ondanks de onstabiele grond onder de voeten blijft dit een stevige aanrader als bestemming aan de andere kant van de wereld. Al is het maar voor hun grappige leefcultuur: alles is cool, awesome, wee, award winning en voted best. Soms tot op het irritante af omdat vluchtheuvels hier nog hun volle betekenis uitvoeren en voetgangers altijd en overal moeten drukken om groen te krijgen. Gelukkig zijn ze vooruitstrevender dan hun Aussie broeders want ze hebben hier toch al minstens de voetpaden ontdekt!

Om af te ronden trekken we nu via Singapore naar Malaysia. Misschien maakt de lagere levensduurte ons daar eindelijk een flashpacker.

Published with Blogger-droid v1.6.4

Shaken, not stirred!

Eerst en vooral een geruststelling: we zijn geen deel van de tragedie die zich hier nu afspeelt. Op het ogenblik van de zware aardbeving gisteren in Christchurch zaten we (terug) in Queenstown - op een veilige afstand van alle miserie. Iedereen is hier wel hevig onder de indruk want de tol blijkt deze keer ellendig hoog te zijn. We gaan ons geplande bezoek aan de stad zeker herzien maar we moeten binnen een dikke week minstens naar daar om onze vlucht naar Singapore te nemen...

Over naar leuker nieuws! Onze week huurauto zit er ondertussen op en heeft gerendeerd. Vanuit Te Anau hebben we langs de Southern Scenic Route de onderkant van het zuideiland afgereisd tot helemaal in Dunedin. Ze noemen dit hier ook the edge of the world.

An vliegt van de rand van de wereld @ Slope Point

Het evidente hoogtepunt hiervan was The Catlins Coast. Via trage, kronkelende en grotendeels onverharde wegen reden we langs rotsige baaien en ver in de zee uitstekende landtongen met spectaculaire formaties van hoge klippen, immense zeegrotten en sfeervolle watervallen.

Yellow-eyed pinguin

Het was weer even geleden maar hier hebben we terug een stevige portie wildlife gekregen. De Yellow-eyed pinguins, Hector's dolfijnen en Hooker's zeeleeuwen zijn zeldzaam maar hebben we hier gemakkelijk kunnen waarnemen. De streek is dun bevolkt en er is weinig infrastructuur (geen geldautomaten of tankstations) maar trekt wel arty volk aan. Een bezoek aan The Lost Gypsy Gallery & Theatre is wonderbaarlijk en waarschijnlijk the best $5 spent, ever! In the middle of nowhere zit een zonderling de hele dag allerlei ingenieuze automaten in mekaar te knutselen en hij stelt alles - met een vette knipoog - dicht op mekaar in een oude bus tentoon. Best of all is dat je dat alles mag aanraken en uitproberen en iedereen zit dus constant te gniffelen of kreetjes te slaken van verwondering.

Mark tussen de flax en de piramides

Otago Peninsula

De grote verrassing vonden we nadien op het Otago Peninsula. Dit stukje ruigte net buiten Dunedin lijkt dan wel meer van hetzelfde zoals The Catlins maar toch met zijn eigen - relatief verlaten - sfeer. Dit stukje paradijs is zeer geconcentreerd en op korte afstand krijg je schitterende landschappen en zichten die makkelijk bereikbaar zijn met de auto of een korte inspannende wandeling.

De volgende drie dagen gaan we rustig fietsen van Clyde naar Middlemarch via de Otago Central Railtrail en aansluitend verder door naar Dunedin met de Taieri Gorge Railway. Onze dagen in Nieuw-Zeeland zijn spijtig genoeg geteld.

Published with Blogger-droid v1.6.4

Harder, Better, Faster, Stronger

Ons bezoek aan We(s)tland was kort en toepasselijk... nat. In Franz Josef hebben we meer dan een hele dag onvoorstelbare hoeveelheden regen gezien. En na die stortbui bleef de gletsjer grotendeels verborgen onder een grijze laag wolken.

Wanaka

Regen en koude zijn we al lang niet meer gewoon dus zijn we maar in één ruk verder afgezakt naar het westen van Central Otago. Daar wachtte ons zon en indrukwekkende landschappen van meren gelegen tussen hooggebergte. Wanaka was daarin voor ons het hoogtepunt met een dag mooi fietsen langs de oevers van het meer gevolgd door een dagtocht naar Roy's Peak. Het 360° zicht vanaf deze 1578m hoogte op Mount Aspiring national park & Lake Wanaka was zo verbluffend dat we er een uur voor op de top zijn gebleven. Of was het om uit te rusten van de 3 uren 1200m stijgen?!

Queenstown is minstens even mooi gelegen en het zicht op The Remarkables zeker merkwaardig maar voor ons toch wat overontwikkeld. Alles in deze adventure capital is gericht op het vergaren van adrenaline. Wij waren er vooral op zoek naar een huurwagen. Na 7 weken Nieuw-Zeeland doorkruist te hebben met de bus gaan we nu voor een week met eigen vervoer het uiterste zuiden verkennen.

Nieuwsgierige Kea

Het eerste doel daarvan was Fiordland. De cruise door Milford Sound stond al van in het begin op onze verlanglijst maar de weg er naar toe vanuit Te Anau bleek minstens even de moeite waard. De combinatie van water, besneeuwde bergtoppen en Kea's in het wild is betoverend. En eindelijk zien we hier die duizenden schapen waarvan we ons al meer dan een maand afvroegen waar ze zich verscholen!

Published with Blogger-droid v1.6.4

Van Scheiding tot Afscheid: Wai Wurri?!

Van Takaka naar Collingwood a.u.b.

De Golden Bay is dramatisch. Bij het binnenrijden omdat je over de Takaka Hill moet via een bijna oneindig aantal haarspeldbochten langs immense afgronden en weidse berg- en zeezichten. En daarna vooral omdat deze toegangsweg ook terug de enige uitweg is... Maar ook historisch omdat het lang als Murderers' Bay bekend stond. En als toppunt is het openbare vervoer hier zeer beperkt en kom je vooral vooruit door te liften. Voldoende redenen dus om hier wat langere tijd door te brengen... We hebben dan ook de twee uitersten van de baai volledig verkend.

Eerst hebben we vanuit Pohara nog een dag door Abel Tasman national park gewandeld: langs de coast track via bos (de ondertussen gekende mix van fern, beech & cabbage tree) en strand naar Separation Point. Zowel naar het begin- als vanaf het eindpunt hebben we verrassend vlot een lift gekregen. Daarna zijn we (weeral liftend) tot in Collingwood geraakt om van daaruit grondig gezandstraald te worden op de Farewell Spit. Samen met de gelijknamige kaap was dit een zeer indrukwekkend stuk NZ. In een 4WD bus werden we over een 35km lange strook strand in het midden van de zee door een kolkende rivier van zand tot aan een oase van bomen, gras en een vuurtoren gereden langs oyster catchers en fur seals. En over drama gesproken: een paar dagen na ons vertrek zijn er 80 walvissen gestrand op het spit. Dat gebeurt daar regelmatig...

Cape Farewell

Om verder door te steken naar het zuidwesten moet je terug via Nelson maar een service stop en extra overnachting in die bierstad is geen ramp. De smaak van Mac's en Sprig&Fern (met zijn fush & chups) zal ons nog lang nablijven.

Zoals iedereen wel heeft opgemerkt hebben we tot nu toe op deze reis al veel geluk gehad met het weer. In Australië hadden we dan wel atypisch weer maar de ellende van overstromingen en cyclonen is pas later gekomen. En ook in NZ hebben we tot nu toe bijna altijd onverwacht schitterend weer gehad. Daar zou nu wel eens een eind aan kunnen komen want nu zakken we af in waterland aka we(s)tland en de roaring fourties.

Zandrivieren op Farewell Spit

De laatste dagen zaten we in de mooie Punakaiki Beach Hostel waarvan de naam alles zegt: gelegen op het strand en dichtbij de wereldberoemde Pancake Rocks & Blowholes en wandelpaden in het Paparoa national park. En vandaag zijn we aangekomen bij weeral iets totaal nieuws: de gletsjers.

Published with Blogger-droid v1.6.4

Delivered by Mail

's Morgens vroeg op de Interislander van Wellington naar Picton

Wellington was een fijn stukje beschaving. Elke straat heeft wel enkele koffiebarretjes die meestal alleen maar bestaan uit een espressomachine, een toog en een paar krukken. De stad is terecht fier op haar koffiecultuur. Voeg daarbij flaneren langs de kade met trendy café's in de oude wharf sheds, een intrigerende aanwezigheid van ettelijke honderden privé cable cars als enige toegang naar een hilltop house with a view, een schitterend houten Old St Paul's kerkje, een fascinerende tentoonstelling over pounamu (aka greenstone of NZ jade) in het Te Papa museum waar we dagen zouden in kunnen blijven ronddwalen, een Happy jazz-optreden, ... en je weet dat we weer genoten hebben van deze hoofdstad op menselijke schaal.

Adam the postman heeft ons juist afgeleverd

Zaterdagochtend namen we de vroege ferry naar Picton waar we afspraak hadden met Adam, the postman. Meerijden met de postbode is - naast de watertaxi - de enige manier om in de Marlborough Sounds door te dringen zonder eigen vervoer. We hadden 3 nachten geboekt in de aangename Anakiwa Backpackers dat meer een boutique B&B is dan een hostel. We konden geen betere plaats uitgekozen hebben om... een hele zondag met bakken regen binnen te zitten en gebruik te maken van de antieke pooltafel, de uitgebreide bibliotheek en de vele games :-( Gelukkig scheen na 1 dag depressie de zon weer vollen bak en konden we zo toch nog een deel van de Queen Charlotte Trail wandelen - een gezappig tochtje van het iddylische Mistletoe Bay naar Anakiwa. Daarna zijn we weer opgepikt door Adam en hebben met hem de post bedeeld tot Havelock, the mussel capital of the world. Die mosselen (the green-lipped mussels) zien er heel speciaal uit: ze zijn extreem groot en hebben een groene schelp maar onze Zeeuwse mosselen zijn toch veel smakelijker.

Puffen in de hitte op het pad boven Anchorage Bay

De laatste dagen zaten we in Nelson om van daar uit het Abel Tasman national park te verkennen. Gisteren werden we met de watertaxi afgezet in Anchorage Bay en wandelden we een deel van de kustroute. Vandaag steken we door naar het noorden om de omgeving van de Golden Bay te ontdekken.

Published with Blogger-droid v1.6.4

Zon, wijn & Jeanetten

Nieuw-Zeeland wordt met de breedtegraad beter en beter. Het Kiwiland biedt een grote variatie aan attracties en de voorbije week was dan ook intensief.

De Tongariro Alpine Crossing is een klassieker en loopt op 1800m door een berglandschap van recent actieve vulkanen over gestolde lavastromen, langs emerald blauwgroene kratermeertjes en met vergezichten over het Taupo-meer. De zwavelgeur was overal aanwezig en we zagen de dampen opstijgen uit Mt Ngauruhoe (aka Mt Doom) en de Soda Springs. Deze 7u durende tramp was veel mooier en gevarieerder dan die naar The Pinnacles én veel makkelijker. De zwaarste inspanning was om 5:30u opstaan om de massa voor te blijven... en dan nog was het druk. Maar dus dik de moeite waard en indrukwekkend.

Onze volgende halte was Napier. 80 jaar geleden is deze stad met de grond gelijk gemaakt door de zwaarste aardbeving in de moderne geschiedenis van NZ. De snelle wederopbouw in de jaren 30 maakt dat er nu de meest uitgebreide en intacte verzameling Art Deco gebouwen te zien is. Huis na huis, straat na straat: één groot en mooi geheel van zigzaglijnen, gestyleerde zonnestralen, zigguratmotieven, verwijzingen naar snelheid en machinerie aangevuld met lokale Maorimotieven en dit alles in vrolijke pastelkleuren onder een zonnige hemel. De hoeveelheid en uniformiteit maakt dat Napier zich terecht de Art Deco Capital of the World mag noemen: Innisfail, dat we in Queensland bezochten, verbleekt hierbij. Dit hadden we hier niet vermoed!

Napier is ook de perfecte start voor een bezoek aan de wijnhuizen van Hawke's Bay. De domeinen stralen hier klasse uit en hebben een ongeziene variëteit aan druivensoorten. Naast de klassiekers Shiraz, Pinot Noir, Merlot, Cab Sav, Chardonnay, Sauvignon Blanc en Semillon hadden we na 4 stops ook de hier minder voor de hand liggende Malbec, Montepulciano, Temperanillo Cabernet Franc, Viognier, Petit Verdot, Gewürztraminer,... en nog veel meer geproefd. De vergelijking met ons bezoek aan Hunter Valley was snel gemaakt: waar ze hier tekortschieten aan volume compenseren ze met kwaliteit, stijl en variatie. Klein maar fijn dus. Laat bij uw volgende bezoek aan de wijnhandel het bulkaanbod van Australiërs links liggen en ga op zoek naar het Kiwi-alternatief. Wij hebben de adressen van de invoerders ijverig genoteerd voor de liefhebbers!

Hét hoogtepunt was ons bezoek aan de immense - grootste ter wereld - kolonie van gannets (Jan van Genten) op Cape Kidnappers. Ze hadden donzige jongen in alle groottes en trokken zich niets aan van de dagelijkse stroom bezoekers zodat we ze tot op een meter konden benaderen: fotogeniek! En de tocht er naartoe over het strand onder de klippen gezeten op een door tractors getrokken karren was pure fun & entertainment!

Voeg dat alles samen met de overvloedige zon en je kan begrijpen waarom we hebben genoten van onze korte zijsprong naar Napier. Vandaag zijn we aangekomen in Wellington. Het weer is wat omgeslagen: het is bewolkt en ze voorspellen regen in de komende dagen. Toch plannen we hier een aantal dagen om de stad te verkennen. In het weekend wagen we de oversteek naar het zuideiland waar De Grote Brok Natuur wacht.

Published with Blogger-droid v1.6.4

Kerstbomen en rotte eieren

We hebben Northland al een paar dagen geleden verlaten. Subtropisch Far North staat voor de Kiwi's gelijk aan geschiedenis met onder andere het oudste stenen gebouw (Stone Store) en het oudste Europese huis (Kerikeri Mission House). Kerikeri Basin zag er wel lieflijk uit maar wij hebben toch vooral genoten van de natuur in het gelijknamige Reserve met een mooie wandeling naar de Rainbow Falls.

Wat ons op het noordeiland opvalt zijn de bomen die in bloei staan. De intens geurende en paarsblauwe jaccaranda's hadden we al in Sydney gezien en waren er ook nog in Auckland. Maar op het Coromandel Peninsula waren we onder de indruk van de Christmas trees die nu massaal in bloei staan. Neen, dat zijn niet die saaie groene kerstbomen van bij ons maar wel fel karmijnrood of zachtroze tot groengele bloeiende bomen die hier nu de straten en hele bergflanken verrassend kleuren!

In het slaperige stadje Thames bezochten we een goud- en zilvermijn in mineur - niet te vergelijken met de topervaring van ons eigenste Beringse mijnmuseum (allen daarheen!) We waren er vooral omdat het een goede uitvalsbasis was voor de 7u durende wandeltocht door Kauaeranga Valley tot boven op The Pinnacles en terug: een hele belevenis en vooral een stevige inspanning. De vallei ademt (achteraf gezien trieste) geschiedenis van de Kauri-ontginning en wat er overblijft zijn immens steile uitgehouwen packhorse tracks door vochtig regenwoud met ferme vergezichten. Stevig wandelen noemen de Kiwi's tramping...

Vandaag in Wai-O-Tapu Geothermal Wonderland

De laatste dagen verbleven we in Rotorua waar het overal ruikt naar rotte eieren. Dat komt omdat het hier een geothermische omgeving is. Dat geeft overal spectaculaire fenomenen zoals dampende vijvers met kokend water of in allerlei freaky kleuren, zwaveldampen die uit de stenen stijgen, rustig pruttelende modderpoelen en meer dan 10m hoog spuitende geysers.

Waar we hier ook bedwelmd van zijn is de Vienna dub sound die ze tot nu toe in bijna alle café's van NZ draaien. En van de tourgidsen maar ook de gewone buschauffeurs die ons verwelkomen op de bus, hun naam zeggen en ons attent maken op de bezienswaardigheden onderweg. Op een lokale stadsbus van Rotorua waren we de enigste toeristen en de chauffeur stopt plots onderweg en zegt tegen ons (zonder zich iets aan te trekken van de andere gewone passagiers): "Hebben jullie een camera bij? Stap even uit en neem hier uw foto: het beste zicht op de stad!" Dat zie ik ze bij De Lijn nog niet doen...

Het weer is - in tegenstelling tot onze verwachting van NZ - de laatste 10 dagen ook al prachtig geweest: (brandende) zon in een blauwe hemel met de juiste verhouding schapenwolkjes en koel in de schaduw. Soms geeft dat wat een eigenaardig dilemma: te fris om uit de zon te blijven maar in de zon voelt het dan weer aan alsof uw huid verschroeit... We hebben hier dan ook al ferm wat tubes zonnecrème verbruikt: elke dag smeren!

Morgen trekken we via Taupo naar het Tongariro National Park. Vanuit Turangi willen we de Tongariro Alpine Crossing doen: een one-day tramp van +/- 19km en 6-8u door de setting voor Mordor & Mount Doom. Hopelijk overleven we dat!

Good on you!

Published with Blogger-droid v1.6.4

Een KIWI 2011!

Ons einddoel is bereikt: Aotearoa (zoals de Maori Nieuw-Zeeland noemen)! Na 3 nachten in Auckland zijn we richting noorden getrokken en in Whangarei afgestapt. Daar hebben we genoten van hoe ze hier nieuwjaar vieren: in de enigste (Ierse) pub die open was, onder begeleiding van een lokale band (die niet kon spelen en waarin ze vals zongen), met pints of ale, onder constant toezicht van de volledige lokale politie en zonder één spatje vuurwerk. Een ervaring op zich! Op zijn minst kunnen we zeggen dat we zo goed als de eerste ter wereld 2011 hebben gevierd (we zitten hier op GMT+13!) Als we nu nog zorgen dat we op het einde van het jaar in Hawaii zitten, duurt 2011 voor ons één dag langer :-) We hebben iets om naar uit te kijken!

NZ is alvast grappig op het eerste zicht. Zowel de immigration als de quarantine officer was oprecht verbaasd toen we hem vertelden dat we hier 2 maanden plannen rond te reizen! Op die paar dagen hebben we hier al bakken regen gehad maar ook al bakkende zon, zowel koud als warm, wind als drukkend zwoel: NZ is hét land van four seasons in one day! En alles noemt hier kiwi: de harige vrucht, de niet meer vliegende vogel en ook de inwoners van NZ zelf!

Maandag trekken we nog een beetje noordelijker tot in Kerikeri en vanaf dan is de planning voor de volgende twee maanden simpel: we trekken van N naar Z door NZ!

Choice, eh? Yeah Bro! Sweet As!

Published with Blogger-droid v1.6.4