Van Scheiding tot Afscheid: Wai Wurri?!

Van Takaka naar Collingwood a.u.b.

De Golden Bay is dramatisch. Bij het binnenrijden omdat je over de Takaka Hill moet via een bijna oneindig aantal haarspeldbochten langs immense afgronden en weidse berg- en zeezichten. En daarna vooral omdat deze toegangsweg ook terug de enige uitweg is... Maar ook historisch omdat het lang als Murderers' Bay bekend stond. En als toppunt is het openbare vervoer hier zeer beperkt en kom je vooral vooruit door te liften. Voldoende redenen dus om hier wat langere tijd door te brengen... We hebben dan ook de twee uitersten van de baai volledig verkend.

Eerst hebben we vanuit Pohara nog een dag door Abel Tasman national park gewandeld: langs de coast track via bos (de ondertussen gekende mix van fern, beech & cabbage tree) en strand naar Separation Point. Zowel naar het begin- als vanaf het eindpunt hebben we verrassend vlot een lift gekregen. Daarna zijn we (weeral liftend) tot in Collingwood geraakt om van daaruit grondig gezandstraald te worden op de Farewell Spit. Samen met de gelijknamige kaap was dit een zeer indrukwekkend stuk NZ. In een 4WD bus werden we over een 35km lange strook strand in het midden van de zee door een kolkende rivier van zand tot aan een oase van bomen, gras en een vuurtoren gereden langs oyster catchers en fur seals. En over drama gesproken: een paar dagen na ons vertrek zijn er 80 walvissen gestrand op het spit. Dat gebeurt daar regelmatig...

Cape Farewell

Om verder door te steken naar het zuidwesten moet je terug via Nelson maar een service stop en extra overnachting in die bierstad is geen ramp. De smaak van Mac's en Sprig&Fern (met zijn fush & chups) zal ons nog lang nablijven.

Zoals iedereen wel heeft opgemerkt hebben we tot nu toe op deze reis al veel geluk gehad met het weer. In Australië hadden we dan wel atypisch weer maar de ellende van overstromingen en cyclonen is pas later gekomen. En ook in NZ hebben we tot nu toe bijna altijd onverwacht schitterend weer gehad. Daar zou nu wel eens een eind aan kunnen komen want nu zakken we af in waterland aka we(s)tland en de roaring fourties.

Zandrivieren op Farewell Spit

De laatste dagen zaten we in de mooie Punakaiki Beach Hostel waarvan de naam alles zegt: gelegen op het strand en dichtbij de wereldberoemde Pancake Rocks & Blowholes en wandelpaden in het Paparoa national park. En vandaag zijn we aangekomen bij weeral iets totaal nieuws: de gletsjers.

Published with Blogger-droid v1.6.4